Er gingen jaren overheen totdat Ard mij onlangs vertelde over zijn nieuwe boek ‘Elviskinderen begeleiden’. Wat zijn Elviskinderen vroeg ik? Hij vertelde hierover en meteen voelde ik, dat dit niet voor niks was, om hier weer over te horen. In zijn boek las ik weer over: Alleengeboren tweelingen. Ik ben naar de ontmoetingsdag ‘Ik als Elviskind’ geweest.

Op deze bijzondere dag ontmoette ik een groep gelijkgestemde mensen. Iedereen vertelde zijn/haar verhaal. Een dag vol emoties, verdriet, en (h)erkenning. Ik vertelde over mijn moeder en de situatie. Een mevrouw uit deze groep kwam persoonlijk na mijn verhaal, naar mij toe en vroeg “waarom spreek je dit niet nog eens uit naar je moeder? Hoe mooi is het als je dit kunt doen terwijl ze nog leeft”.

Dit had mij meteen aan het denken gezet. De avond ná de sessie vroeg mijn moeder “hoe mijn dag was” en ik vertelde haar over deze ontmoetingsdag en vroeg haar of ik er met haar eens over kon praten.

Haar eerste reactie was “het zal wel weer negatief zijn”. Waarop ik zei nee ik wil mijn gevoel uitspreken en een paar vragen stellen, het is geen vingers wijzen. Ze kwam bij mij op bezoek nog dezelfde avond.

Ik vertelde over het gevoel wat ik heb gehad als kind, de teleurstelling die ik voelde toen ze het boek niet wilde lezen en mij afgewezen voelde. Ze reageerde dat ze nog steeds niet weet of ik van een tweeling had moeten zijn, maar vertelde dat er wel (ook) een miskraam is geweest, wat ook een jongentje had moeten zijn.

Ik vroeg haar hoe zij hier vroeger mee om was gegaan. Ze vertelde dat ze alleen was (zonder mijn vader) in het ziekenhuis toen ze te horen kreeg dat het hartje niet meer klopte. Mijn vader werkte toen. Ze heeft er om moeten huilen maar mijn vader was heel zakelijk. Dit jongentje heeft nooit een plek gekregen en mijn moeder heeft hier niet echt om kunnen/mogen rouwen.

Ik heb haar verteld over “gestold verdriet”. En over het kind een naam en een plekje geven. Ik heb een heel fijn en open gesprek gehad met mijn moeder deze avond en viel zelfs in slaap op haar schoot op de bank na lang gepraat te hebben. Ze reed daarna naar huis.

De volgende dag vertelde ze dat ze een knuffeltje had gevonden die ze “Teddy” heeft genoemd. Ze had dit knuffeltje op haar nachtkastje geplaatst met een kaarsje (aangestoken).
Ze had uitgesproken naar Teddy dat het haar speet dat ze hem nooit een plekje/naam had gegeven en dat ze van hem houd. Ook heeft ze naar mijn vader uitgesproken dat zich alleen heeft gevoeld in het verdriet na deze miskraam. Ze vertelde dat mijn vader heel begripvol reageerde.

Voor mij heeft dit onze band veranderd, het stroomt weer, mijn boosheid is weg en ik kan haar weer accepteren als moeder. Het gevoel dat er altijd iets tussen mij en mijn moeder in stond, is verdwenen. Ik heb dan wel geen erkenning gehad in een tweelingbroertje, maar wel in het gemis van een broertje. En dit is voor mij ook helend geweest.

Bijzonder wat zo’n eendaagse ontmoetingsdag teweeg kan brengen! Heel erg dankbaar voor deze waardevolle dag.

Op donderdag 6 juni is er weer een ontmoetingsdag ‘Ik als Elviskind’ in Zaltbommel van 10.00 uur – 16.00 uur. Meer info en aanmelden »