Een mooie en actuele feedback van iemand waarmee ik lang geleden in de praktijk intense gesprekken heb mogen voeren. Nu komt deze reactie! Lezenswaardig…

In deze moeilijke tijd met de lock-down door het Coronavirus denk ik terug aan onze gesprekken. Vooral aan één specifiek onderwerp. Ik heb er zelfs de verslagen voor terug gelezen die ik in die tijd van onze negen gesprekken heb gemaakt. Het betreft dit stukje uit ons vijfde gesprek:

“Mijn opvatting van het hoogst bereikbare is; een staat van autonomie, waarin je niets of niemand nodig hebt om je gelukkig te voelen. Alleen op een eilandje, kluizenaarschap in een hutje in het bos. Ook hier zit weer die paradox; verlangen naar eenzaamheid en er tegelijk bang voor zijn of er in ieder geval heel verdrietig van  worden. Ard is het niet eens met de stelling dat volstrekte autonomie het hoogst haalbare is. Hij vertelt over een filosoof, Levinas, die juist stelt dat een mens pas mens is en wordt in de verbinding met de ander. Ard denkt dat in mij juist het verlangen naar verbinding heel sterk is.”

Ik merk in de situatie waar we nu in zitten hoe waar dat laatste is. Behalve dat alle dagen hetzelfde en dus saai zijn, mis ik heel erg de verbinding met andere mensen. In de eerste plaats natuurlijk met mijn kinderen en kleinkinderen.